Als oproepkracht bij thuiszorgorganisatie PuurZuid kom ik bij mensen thuis om schoon te maken. Altijd even aftasten. Voor mij, maar zeker voor de persoon in kwestie, want die mag weer uitleggen waar alles staat en wat de bedoeling is. Ik vind het schoonmaken enig om te doen. Nieuwsgierig naar wie ik deze keer ontmoet. Je krijgt even een kijkje in iemands leven.
Vanuit die nieuwsgierigheid ontstaat het idee om de mensen waar ik kom te vragen om samen een voorwerp te tekenen waar zij een een herinnering, een verhaal bij hebben. Dus ik vraag of ik een keer terug mag komen met mijn tekenspullen. “Natuurlijk, was meestal de reactie, je bent welkom.”
Aangekomen met mijn tekenspullen vraag ik een object in huis te kiezen waar een speciale herinnering of verhaal aan vast zit. Dat gaan we samen natekenen. Even is er een aarzeling als ik ook bij de bewoner een vel papier neer leg. “Ik kan helemaal niet tekenen” wordt er gezegd. Dat zie ik anders en als ik uitleg dat het niet om het resultaat gaat, maar om het tekenen zelf pakken ze toch het potlood op. Al tekenend raken we in gesprek en vertellen ze het verhaal bij het voorwerp en allerlei associaties. Door de aandacht en concentratie voor het tekenen ontstaat een ander soort gesprek. Mooi om te ervaren hoe herinneringen weer naar boven komen.
Na een genoeglijke en inspannende anderhalf uur is het klaar. Ik neem nog foto’s van de plek waar het voorwerp staat en een dat ze het voorwerp in de handen houden. En ik vraag of ze hun naam willen opschrijven. Dat alles: hun tekening, de foto’s en een handtekening, gebruik ik - uiteraard met toestemming - weer voor het maken van een serie ‘portretten’. Dat ik mooi uitgelijnd in een ritmische ordening ophang aan de muur. Waar ‘gaten’ vallen door de verschillende formaten van de foto’s vul ik ze met passende lapjes stof.
@presentatie in lokaal 111 Gerrit Rietveld Academie.