<
>

Toen mijn broer en Mexicaanse schoonzus kwamen vertellen dat zij een tweeling verwachtten was de vreugde groot. Ze vlogen er de oceaan over om het nieuws persoonlijk te komen brengen. Ook voor deze twee kleinkinderen wilde mijn moeder een borduurwerk maken. Alleen, door haar ziekte van Parkinson kan ze dat niet goed zelf meer. De handeling van het borduren, de precisie van naald, draad en stof, is te ingewikkeld geworden om te coördineren. Ik wilde het toch graag mogelijk maken en daarom ging ik haar helpen. Tegelijk hielp mijn moeder mij met een opdracht voor de academie. Ik mocht mijn fotocamera neerzetten als we borduurden. Die stelde ik zo in dat er elke vijf seconden een foto werd gemaakt. Het idee was om er dan aan het eind een timelapse van te maken. Je kent dat wel van natuurfilms waar versneld een bloem uitkomt.

Op 3 juli 2013 zijn Michelle en Thomas Vink-Lee geboren in Mexico City. Zo lief…

Nu ik namen, geslacht en sterrenbeeld wist kon 

ik aan een ontwerp beginnen. De voorletters kwamen erin, de symbolen van hun sterrenbeeld kreeft en van hoop-geloof-liefde, en natuurlijk twee vinkies. Het hart kreeg vier kleuren: twee keer blauw voor vader en zoon en twee keer rood/rose voor moeder en dochter. Niet zo genderneutraal bewust, realiseer ik mij…

Daarnaast lette ik op dat het ontwerp niet téveel steekjes bevat, zodat het nog haalbaar was om het op tijd af te hebben. En op tijd was december 2013, want toen zijn mijn ouders en ik naar Mexico gegaan voor de doop plechtigheid. Na weken en uren van ijverig borduren, was het borduurwerk klaar. Mijn moeder zeer toegewijd en gedreven. In opperste concentratie borduurde zij de halve kruissteken en liet mij de hele kruissteek afmaken en draden afwerken. Een paar details in het oorspronkelijk ontwerp hebben we nog weggelaten. Deels uit tijdsnood, deels bewust om de spiegeling links-rechts identieker te laten zijn. Immers, tweelingen spiegelen elkaar ook. 

​

Het ingelijste borduurwerk kreeg een mooi plekje boven de commode.

​

Om een timelapse te maken heb ik uiteindelijk een deel van de foto’s verwerkt. En wel de zaterdagen en specifiek steeds min of meer dezelfde op elkaar volgende handelingen. Het resultaat is de opname geworden, die hier online staat. Alle foto’s bewerken had wellicht een vloeiender beeld opgeleverd, maar was al-met-al nog een grotere klus dan het borduren zelf. 

​

En ach, eigenlijk ging ‘het werk’ over borduren mogelijk maken.

^